Ik groeide op in Oosterend, een klein dorpje twee kilometer van mijn huidige woonplaats.
Daar ben ik in alle veiligheid en vertrouwen opgegroeid. Ik heb een fijne, beschermende jeugd gehad. Als klein meisje wilde ik de wereld redden en zangeres worden. Ik stond graag op podia en in de belangstelling.

Ergens in mijn puberteit ben ik dat stukje kwijtgeraakt. Durfde ik niet (meer) te zijn wie ik was of voluit te gaan voor waar ik van hield. Ik heb heel lang keuzes gemaakt op basis van ‘hoe het hoort’. Veilige keuzes. Alles wat ik deed, deed ik wel weer met perfectie, dat dan wel. Ik heb heel lang mensen gepleased in gesprekken, omdat ik graag wilde dat iedereen (echt iedereen!) mij aardig vond.

Er gebeurden enorm heftige dingen in mijn leven (waarover je kunt lezen in mijn e-book).
Ik nam niet de tijd om stil te staan bij mijn verdriet, En ik ging ‘gewoon’ door. Net een tandje meer bijzetten. Tot twee keer toe kwam dit me duur te staan en kwam ik thuis te zitten. Ik wist in de ratrace van zorgen voor de ander, verdriet en rouw niet meer wie ik zelf was en waar ik eigenlijk blij van werd en wat ik het liefste deed.

Maar toch veranderde er iets. Ik ging steeds meer voelen dat het leven maar kort is. Juist door dat wat ik had meegemaakt. De pijn die ik voelde en het verlangen om uit de situatie te willen, zorgden voor enorme behoefte om uit te zoeken wat ik eigenlijk allemaal echt wilde met mijn leven. Ik voelde een groot verlangen om mijn kinderen voor te leven dat het leven ook mooi en groots kon zijn. Mijn leukste leven te creëren. In 2010 had ik mijn coachdiploma al in the pocket maar nu durfde ik er echt voor te gaan. Als al die lessen mij zoveel brachten op gebied van balans, regie en vertrouwen: dan moesten meer mensen dit weten!